Hoe makkelijk is dat nou, delen in het echte leven?

Gisteravond liep ik na het sporten de supermarkt in en bij de deur stond een dakloze dame. Ik weet niets van haar achtergrond, waarom ze dakloos is geworden en ze stond iedereen even vriendelijk te begroeten. Tijdens mijn boodschappenrondje besloot ik een fles sap voor haar mee te nemen. Omkijken naar je medemens, zo ben ik opgevoed. Geld geven voelt niet goed, maar niets doen ook niet. Bij buitenkomst gaf ik haar de fles sap en ze was er zo door geraakt dat ze haar vuilniszak met bezittingen opende en mij een bos bloemen overhandigde. Ik weigerde, want ik was niet degene waarvoor gezorgd hoefde te worden. Ze wilde er niets van weten. Ze staan inmiddels te pronken in een vaas op tafel.
 
Ik vind het lastig, als andere mensen je helpen of iets als bedankje aan je geven. En met mij vele collega’s in de zorg. Ik had het toen ik zelf als zorgprofessional in een team werkte en ook nu zie ik het bij de zorgteams die ik als coach begeleid. Het aanvaarden van hulp van collega’s gaat niet vanzelf. Het zit zo ‘in je natuur’ om te zorgen, en niet om verzorgd te worden. De dankbaarheid van de patiënt omdat de operatie geslaagd is, de glimlach van het zieke kind en de dankbaarheid van de dementerende mevrouw voor je warmte en nabijheid vlak voor je haar naar bed brengt, het hoort bij het vak. Dat is waar je het voor doet en je collega’s ook!
 
Als adviseur word ik regelmatig gevraagd om te helpen een probleem waar de organisatie tegenaan loopt, op te lossen. Gelukkig ligt tegenwoordig het accent, weer op goede kwaliteit van zorg en zorgprofessionals die hun vak verstaan. Hoe? We zouden lerende en ontwikkelende organisaties moeten worden, waar we open kunnen praten over elkaars fouten en hiervan kunnen leren. Ik weet niet hoe jullie dat ervaren, maar ik vind het best wel spannend als het over mezelf gaat in dit soort situaties. En ik ben niet alleen. Daarom krijgt veranderen vanuit wat goed gaat zoveel navolging. Maar ook dat gaat niet vanzelf. Het is misschien nog wel lastiger als je bedenkt dat het ontvangen van een bosje bloemen, laat staan een complimentje van een collega, zo moeilijk is. Zo bijzonder is het ook niet. Je wuift het weg of komt gelijk met een tegencompliment.
 
Blijkbaar zijn we er niet aan gewend om iemand te vertellen wat we waarderen. En dat is best jammer, zeker als je gepusht wordt om open en eerlijk naar je eigen handelen te kijken, om vervolgens te bespreken wat beter kan. Laten we dan niet vergeten ook te vertellen wat er goed gaat, zonder dat wat er niet goed gaat te negeren.
En weet je, het is ook algemeen bekend dat wat je aandacht geeft, groeit. Wat zou jij dan aandacht geven? Kijk anders eens naar dit inspirerende verhaal van Marc Lammers, de hockeycoach van het dameselftal, over trainen op wat goed gaat.

Probeer het eens. Geef vandaag een compliment aan je collega(‘s). Ik garandeer je, zij worden er (uiteindelijk) blij van en jij ook.